Zniszczona kuchnia

//Rusek tu.

- Dzień dobry - odparłam z lekkim uśmiechem. Dziwnie się troszkę czułam, mając ją na kolanach, jednak gładziłam jej piękne włosy czule.
- Wypoczęłaś choć trochę?

Przetarłam oczy i spojrzałam na dziewczynę. Z tej perspektywy jej twarz wyglądała całkiem słodko. Przeciągnęłam się i podniosłam z jej kolan. Musiało jej być przez to niewygodnie.
-Przepraszam.. Że zasnęłam na twoich kolanach...

- Nie ma sprawy, mam nadzieję, że było ci wygodnie - uśmiechnęłam się szerzej i rozprostowałam nogi gdy się podniosła.
- Zrobić ci kakao? Znalazłam jakieś. Niestety nie ma mleka, ale z wodą też powinno być smaczne. No i trochę nas rozgrzeje.

Ziewnęłam po czym podniosłam się z krzesła.
-Ja zrobię... Trzeba się trochę ruszać - oznajmiłam podchodząc do czajnika. Napełniłam go wodą i wstawilam na gaz. -Gdzie kakao?

Wstałam szybko i od razu podałam dziewczynie paczkę.
- Proszę... Uhm, szkoda, że za wiele do jedzenia tu nie ma - potarłam brzuch z którego dobiegło cicho burczenie. Westchnęłam cicho. Ciekawe ile wszyscy tu przeżyjemy.

-Ludzie splądrowali wszystko co się dało, a i tak poumierali. Znalazłam u siebie w pokoju jakieś jedzenie w lodówce przenośnej... Możesz zabrać. Ja nie potrzebuję na razie więc z chęcią ci oddam - mruknęłam wsypując kakao do dwóch kubków.

- Nie trzeba. Jakoś sobie poradzę. Jedzenie trzeba będzie zebrać i racjonalnie podzielić - westchnęłam cicho, patrząc jak dziewczyna robi picie. Chciałam pożyć by pomóc tym co przeżyli, a nie sobie.

-Mam gdzieś innych... - szepnęłam pod nosem. Nie obchodziło mnie, co stanie się z innymi. Jedynie Ava mnie obchodziła i ja sama. -Nie obchodzi mnie czy umrą...

- Ja nie... Mimo ze niezbyt ich znam... Chciałabym pomóc każdemu, ale wiem, że to niemożliwe - zwiesiłam głowę, patrząc na własne stopy. - Jeśli chcesz... możemy się trzymać razem. Samemu zawsze jest gorzej. A wtedy na pewno tobie bym mogła pomóc.

-Obojętnie... - wzruszyłam ramionami. Po tych słowach, woda w czajniku zagotowała się, a ja zalałam kakao wrzątkiem. Podałam jej kubek z uśmiechem. Jakoś ją polubiłam. Była sympatyczna

Wzdrygnęłam się słysząc charkotanie. Kubek w moich dłoniach upadł na ziemię roztrzaskał się na ziemi, a moja ręka momentalnie znalazła się na rękojeści katany. Przecież wyczyścili wszystko!

Byłam przerażona, że może mnie ugryźć? Nie. Bardziej bałam się o Ave, która stała osłupiała. Złapałam ją za ramię i odepchnęłam na bok, a sama cofnęłam się kilka kroków od zombie. Kurwa!

-Puszczaj! - krzyknęłam próbując wyciągnąć katanę z pochwy. Cholera! Dlaczego nie mogę wyjąć! Nerwowo zaczęłam odpinać ją od paska. Pochwa może nie była ostra, ale dało się bronić. Uderzyłam zombiaka w głowę z rozmachu.

-Puszczaj ty chory pojebie! - warknęłam. Silowałam się przez chwilę z pochwą katany, ale po chwili udało mi się ją wyjąć. Tak! Wzięłam zamach, a świst stali w powietrzu dobiegł do moich uszu. Głowa potwora odpadła po jednym cięciu.

Skrzywiłam się, gdy ciało opadło na mnie bezwładnie. O mały włos, nie puściłam pawia. No... Jednak się pomyliłam. Zrzuciłam ciało szybko z siebie i pobiegłam do zlewu zwracając swój posiłek sprzed kilku godzin. Ochyda...

Weszłam do kuchni z Wiktorią i się rozejrzałam dookoła, jakby się zastanawiając od czego zacząć przeszukiwane. Zdecydowanie nie zjemy niczego w tym miejscu... Jedynie znajdziemy coś, z czego zrobimy coś, żeby później zjeść gdzieś. Jechało trupem, zmarszczyłam nos w reakcji na fetor i przeszłam do lodówki. Gdy tylko znalazłam ser i dżem, to sprawdziłam datę przydatności. Na szczęście nie były otworzone, a numerki informowały mnie że mogły tu na nas czekać jeszcze dwa miesiące. Wzięłam jeszcze chleb, nóż oraz masło. - Gdzie teraz lecimy? - spytałam i spojrzałam na rudą.

Stałam w wejściu do pomieszczenia. Jechało trupem, a ja... Jakoś nie lubiłam tych zapachów. Kopnęłam leżącą głowę trupa na ziemi gdzieś w bok i spjrzałam na jedzenie. Hmm... nie było za dużo. 
-Możemy do mojego pokoju... Mam tam w miarę czysto i coś do picia

- Dobry pomysł, prowadź - skinęłam głową i wyminęłam ją w drzwiach, niosąc produkty w torbie. Mogła też przy okazji poczuć moje dość mocne perfumy. Uśmiechnęłam się do niej ciepło po drodze zanim wyszłam.
NP: Pokój nr (Wiktoria)