Pub.......

- Wątpię... Ale niech Ci będzie - odpowiedziałam Agnes i przygryzłam wargę. Czy to był aby na pewno dobry pomysł? Miałam wątpliwości, spore wątpliwości, ale... Warto było chociaż spróbować. I utrzeć też nosa całej tej Alex. Miała również śliczny uśmiech... Przeniosłam wzrok na Lary i pokręciłam głową. Co ona miała na myśli? Przecież ja z nią... Oh... Już sobie pomyślała nie wiadomo co... Westchnęłam ciężko i przewróciłam oczami. - Nie nie nie, zostań... - podeszłam do niej szybko i położyłam rękę na drzwiach. - My nic ze sobą ten nie... No nieważne. Zostań z nami, nie dam Ci odejść samej. Agnes się ze mną zgodzi, że nie powinnaś tam lecieć sama.

Swoim zachowaniem Ariana nieco zaskoczyła Lary. Ta jednak nie dała tego po sobie poznać. Zamiast tego wybuchła śmiechem.
- Jesteś urocza kiedy się martwisz, ale spokojnie. - uśmiechnęła się do niej i ścisnęła za ramię. - Nic mi nie będzie. Potrafię o siebie zadbać. Z moim Maleństwem i cholernym szczęściem żaden truposz mi nie straszny. Poza tym... Nie mam zamiaru opuszczać hotelu, przynajmniej na razie, więc na pewno się jeszcze zobaczymy.

Kolejna osoba z komplementami rozwaliła ostatnią część tej maski, zamrugałam i otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że nie miałam pojęcia co jej odpowiedzieć. Speszona znów je zamknęłam i przebiegłam wzrokiem po klubie. Czego ja szukałam? Raczej czasu lub czegoś co by mi pomogło wymyślić odpowiedź. - J-j-ja się nie martwię - nieco się jąkałam, to wszystko z zaskoczenia. - A zresztą, co ja się martwię? - teraz zaprzeczyłam sama sobie, ale nie zwróciłam na to uwagi. - A idź sobie jeśli chcesz, nie obchodzi mnie to - prychnęłam i wróciłam do swojej szklanki z whisky, po czym przesunęłam się z nią do Agnes. - To... Na czym my skończyłyśmy?

Lary przez chwilę stała bez ruchu, wciąż trzymając rękę na klamce. Dziewczyna spotkała w swoim życiu wielu ludzi, dziwnych ludzi, ale Ariana należała do osób, które ciężko było rozgryźć. Przez większość czasu przeczyła sama sobie, gubiła się w swoich myślach i odczuciach. Sprawiała wrażenie troszkę nieogarniętej osóbki, lecz Lary była o nią spokojna. Mimo iż znała ją zaledwie kilka minut, coś w zachowaniu Ariany podpowiadało Larysie, że da sobie radę na tej przeklętej wyspie.
- Adios, amigos. - powiedziała w końcu Lary.
Zasalutowała im niedbale i z Maleństwem w ręku zniknęła za drzwiami.

Wszedłem do pubu z nadzieją, że trafię tu na dobrą porządną tequilę. Trafiłem jednak lepiej - zobaczyłem Arianę. W końcu, aż się uśmiechnąłem pod nosem. Mam Cię, Czarna Diablico. Podszedłem od razu do niej. - Kogóż to moje oczy widzą... Diavola Negra we własnej postaci... - usiadłem od razu obok niej. - Podasz kompanowi tequili, pani barmanko? Człowiek się potrzebuje napić, co to za zabawa rozwalać zombie na trzeźwo? Jak szaleć, to kurwa szaleć!

Weszłam do pubu gwałtownie otwierając drzwi które uderzyły o ścianę. Sori. Zauwazylam Ariane stojąca za barem oraz kilka innych osob. Podeszłam i usiadłam rozglądając sie po alkoholach. Napiłabym sie Blue Hawaiian. Przeglądając trunki przechyliłam głowę jak to miałam w zwyczaju i zaczelam bębnić palcami o blat.
-Zrobisz mi drinka?-zapytałam po chwili Ariane.

Spojrzałam na otwierające się drzwi i opadły mi ręce, gdy zobaczyłam osobę, której najmniej spodziewałam się zobaczyć. Nie rzuciłam się mu na szyję ani nic, mimo że był najbliższą mi sobą zaraz po bracie. - Co Ty tu robisz wichajstrze?! - zawołałam do niego, przewracając oczami. Niemniej, cieszyłam się z tego, że żył. Prawa ręka, osoba jak dla mnie niezastąpiona, taki starszy brat. Już miałam sięgnąć po tequilę, ale znów się otworzyły drzwi i zobaczyłam tym razem znaną mi wcześniej Azjatkę. - Tak tak... Zaraz od tej szurniętej blondyny zacznę żądać wypłaty, to Tobie tequilę, to Tobie drinka... - westchnęłam, ale nalałam mu trunku, jak i w szklance zmieszałam wódkę z napojem i podałam Ji. - Proszę - rzuciłam i spojrzałam na Wernera. - Myślałam, że zginąłeś. Jednak cieszę się, że przeżyłeś, mój murzynie.

Zmierzyłem wzrokiem dziewczynę, która weszła po mnie. Wciąż byłem rozbawiony reakcją Ariany na moje pojawienie się. Nie musiała tego pokazywać, wiedziałem, że się cieszy z mojego przybycia. Z wdzięcznością przyjąłem szklankę, rzucając krótkie "danke" swoim zachrypniętym głosem. - Nie było łatwo. Gdy tylko wybuchła epidemia szukałem Cię, ale nie mogłem znaleźć. Zbiegłem do lasu na jakiś czas i niedawno wyszedłem. Sytuacja nie przedstawia się kolorowo... Co najmniej sprzęt wojskowy będzie potrzebny. Glin żadnych nie ma, więc możemy na spokojnie działać i żyć - przedstawiłem sytuację ze swojej perspektywy. Nie przejmowałem się też dwiema dziewczynami poza mną i Arianą. Co zrobią, zadzwonią na gliny gdy się zwyczajnie nie da?

Obserwowałam Ariane kiedy przygotowywała mojego drinka. Przyjęłam go od niej z krótkim podziękowaniem i upiłam łyk. Kobieta rozmawiała z rosłym facetem. Starałam sie nie słuchać o czym mowia ale tak jakby siedziałam dosyć blisko. Słysząc głos mężczyzny zakrztusilam sie swoim drinkiem. Zaczelam kaszleć sięgając po serwetki. Łzy napłynęły mi do oczu. W koncu kaszel ustał. Odwrocilam sie w stronę mężczyzny modląc wie zeby to był tylko głos. Spojrzałam na niego i przez moment miałam wrażenie jakby niewidzialne ręce ściskały mnie za szyje. Nie wierze w to. Nie. Wierze. To żart. Moze jakis zombie mnie ugryzł.. Mam omamy.. Słuchowe i nie tylko. ...

Nie zwróciłam uwagi na kaszlącą dziewczynę, oparłam się o ladę i słuchałam go uważnie. W zadumie przygryzłam wargę, myśląc nad odpowiedzią. - Patrząc na niektórych ludzi w hotelu uważam, że powinnam zrzucić tu bombę atomową - mruknęłam i podrapałam się po brodzie w zamyśleniu. - Na komisariacie nie mieli niczego dobrego, co najwyżej karabiny szturmowe. Raczej nie byłoby na wyspie wypoczynkowej żadnej bazy wojskowej. Musimy polegać na naszym arsenale - zerknęłam kątem oka na Ji, zmarszczyłem brwi. - Te, JiYeon, wszystko okej?

- Mieliśmy dwa panzerschrecki w bazie, sprowadzone z Kuby, jeśli znajdziemy jakieś duże zbiorowisko tego gówna to możemy je rozwalić - odpowiedziałem jej, w myślach już wyobrażając sobie eksplozję po wystrzale. Zmarszczyłem brwi słysząc Hiszpankę i powędrowałem za jej spojrzeniem. - Wiem moja droga, że jestem nawet przystojny, ale nie musisz na mnie reagować jak żyd na Mengele.

Kaszlnelam jeszcze kilka razy po czym Powedrowalam wzrokiem do Ariany i z powrotem na mężczyznę.
-Ja cie znam. -powiedziałam z lekka chrypką.
-I ostatnia rzecz jaka mogłabym o Tobie pomysleć to to ze jesteś przystojny. Mordercy nie sa przystojni. -powiedziałam wpatrując sie w niego i zaciskając bezwiednie dlon na szklance.

- Tak, mieliśmy, z czego jeden wziął Shadows - przytaknęłam mu i zmarszczyłam ponownie brwi, wbiłam swój zrok w Azjatkę. - Mnie uznałaś za niczemu sobie, a sporo rodzin przeze mnie było w żałobie - wzruszyłam ramionami, jakby zapytano mnie o moje oceny w szkole. Jednak zaskoczyło mnie, że znała Wernera.

- Za to ja ciebie nie znam, kotku - odparłem i oparłem się o ladę, pociągnąłem spory łyk trunku. - W każdym bądź razie, nie zabiłem Ci nikogo z rodziny. Azjaty jeszcze nie miałem przyjemności zabić - odparłem równie obojętnie co szefowa. Spojrzałem nawet przelotnie na Arianę, zupełnie zignorowałem zdanie kobiety na mój temat.

-Ty moze nie. Ale ktos od was na pewno. Głupia nie jestem. Ten "wypadek", wcale nie był wypadkiem. Maczaliscie w tym paluszki bo Sehun nie chciał więcej w tym siędziec ze względu na mnie. -powiedziałam patrząc na mężczyznę bez mrugnięcia okiem.
-Jesli to nie ty to chce wiedzieć kto. Skoro juz na ciebie wpadłam to wykorzystam to. Werner. -dodałam i dokończyłam swojego drinka. Chciałam zapomnieć. Jakos sobie z tym poradzić. Ale to chyba niemożliwe. Dopoki nie zamknę tego całkowicie.

- My też głupi nie jesteśmy. Poza tym... Sehun... Jakbym coś o nim wiedziała. Werner, pamiętasz go może? - spytałam i spojrzałam na niego, palcem jeździłam po krawędziach swojej szklanki - Coś się obijał o uszy jeden taki właśnie.. Nie wiem, czy nie było to podczas afery z koreańską mafią. Tą z Seulu. Jak masz na nazwisko? - przeniosłam wzrok na Azjatkę.

- Zgadza się - przytaknąłem Hiszpance i przyjrzałem się dziewczynie, która tak miło mnie określała. - Był jeden, ale miał na pieńku z właśnie tą mafią. Do naszej się zwrócił z propozycją współpracy. Chciał nam zapłacić za chronienie go, ale... Targ nie doszedł do skutku - zamyśliłem się na chwilę, próbując sobie wszystko dokładniej przypomnieć. - Ten "wypadek" - zaakcentowałem gestem palców - był ich sprawką, nie naszą. Potem gdy znaleźliśmy u niego kartkę, na której była adres tego co miało być zapłatą i co miał nam przekazać, wyśledziliśmy tych, którzy majstrowali przy jego samochodzie. Wąchają już kwiatki od spodu, tak jak i lider tamtej mafii.

Przeniosłam wzrok na Ariane.
-Które? Prawdziwe czy obecne?-mruknelam kiedy zapytała o nazwisko. Przeniosłam wzrok na mężczyznę.
-Wyśledziliście? -uniosłam brew.
-Skad mam mieć pewność ze nie było zupełnie inaczej? Ze to jednak nie wasza sprawka? -zapytałam.
-Kto jest liderem w waszej mafii? Ty raczej nie. Wiec kto? I co tu robicie?-zapytałam obracając szklankę w dłoniach na barze i patrząc na nia.
-Macie cos wspólnego z tym wszystkim?

- To, które miał Twój brat. Chodzi o to, by się upewnić, że nie mówimy o żadnym innym Sehunie, tylko tym - odpowiedziałam ze stoickim spokojem i założyłam nogę na nogę. - Ja jestem liderką, jednak gdy chodziło o ochronę kogoś, to takie zadania dostawał ode mnie Werner. Ma większe doświadczenie w tym wszystkim. Poza tym, jeśli chcesz dowodów, to mamy nagrania z monitoringu i rozmów telefonicznych. Zazwyczaj dla właśnie takich sytuacji jak ta.

- Ariana jest liderką, a ja jej prawą ręką. Potwierdzam, mamy to jako dowody. Poza tym, gdyby nas złapały psy i w ostateczności rozbiły mafię, to mamy dowody w sprawie. Choć i tak dostalibyśmy wszyscy krzesełko - westchnąłem i dopiłem tequilę do końca. - Nawet chyba jeszcze w swoim pokoju w siedzibie mam tą kartkę, która była przy nim. Nie masz żadnej gwarancji, owszem, ale nie jest to lepsze niż nic? Nawet u mechanika się upewnialiśmy, czy to ktoś majstrował przy jego gracie.

-Oh.-powiedziałam. Kiedy Ariana nie zareagowała podniosłam głowę.
-Oh. To nazwisko. Nie westchniecie. Teraz wiesz dlaczego zmieniłam. -dodałam i znów spojrzałam na szklankę, myśląc.
-Karteczkę chce odzyskać. -powiedziałam powoli. Po bracie jedyna rzeczą jaka miałam była srebrna bransoletka na prawej kostce której zapięcie zespawalam po jego śmierci. Zeby nigdy jej nie zdejmować. Resztę rzeczy mama schowała i zabroniła dotykać.
-Dlaczego to zrobiliście? Przecież nie był z waszej mafii. Był dla was nikim.

- Zarobek zarobkiem. Miał coś, co mogło nam się przydać, więc nam by się opłaciło. Kasa, kasa i jeszcze raz kasa - wzruszyłam ramionami i upiłam łyk whisky. - Więc jeśli Werner ma to ją dostaniesz - dodałam i zaczęłam się bawić kosmykiem włosów.

- W rzeczy samej. Miał coś, co mogło nam się i przydać, i dać kasy, jednak to już nasza poufna informacja. W innym przypadku nawet nie mógłby do nas dołączyć. Nie przyjmujemy osób, które ścigają inne mafie. My nie jesteśmy żadnym bezinteresownym ratunkiem, zawsze coś bierzemy za to. A swoich bronimy tylko gdy są swoi - uzupełniłem odpowiedź szefowej i odstawiłem szklankę. - Nigdy nie zabijamy bez powodu, a morderców twojego brata zabiliśmy, uznając że Sehun nam za to zapłacił. Tak można było to interpretować, gdy był już martwy. - oparłem głowę na ręce i wyjrzałem na chwilę za okno, jakby od niechcenia. - A tą kartkę Ci oddam, bo po co mam trzymać coś, co mi się nie przyda.

Wysłuchałam ich do konca, milcząc. Wypiłam resztę tego co miałam w szklance po czym znów sie w nia wpatrywałam. Zauwazylam ze dłonie zaczynaja mi drzeć.
-Dolejesz mi.-nie zaakcentowalam pytania posyłając szklankę po barze do Ariany. Dłonie schowałam miedzy uda, spuszczając na moment głowę i pozwalając aby włosy utworzyły cos w rodzaju zasłony wokół mnie. Zagryzłam wargę i zamknęłam oczy. Sehun ty debilu. Ty to chyba naprawdę żyłeś jakby każdy dzień był ostatnim. Aż w koncu sie spełniło. Dupek.

Kiwnęłam głową i dolałam jej trunku, po czym oparłam brodę na dłoniach i przyglądałam się to Azjatce, to facetowi. Zapadła niezręczna cisza, a ja się zastanawiałam jak ją przerwać. Chociaż... Czy mam po co? Dolałam sobie też nieco whisky i upiłam łyk. Popadłam w zamyślenie, dokonując retrospekcji co niektórych wydarzeń. Obracałam szklanką, dumając ze wzrokiem wbitym w ladę. Zastanowiłam się nad swoim życiem, nie miałam zbytniego pomysłu też co robić. W zadumie wzięłam do ręki kosmyk czarnych włosów i zaczęłam się nim bawić, to go okręcać wokół palców, to go uwalniać. W końcu jednak wyjęłam papierosa i zapaliłam. Dla jakiegoś zabicia czasu puszczałam kółka z dymu.